Een moment vastleggen en een herinnering maken, daar hou ik van. Het verhaal van Mo greep mij aan en ik besloot er een blog over te schrijven met toestemming van haar. Want zeg nou zelf:”hoeveel kan een mens hebben”. Bij Mo was het glas niet half leeg, maar altijd half vol.
Wij kennen elkaar al vrij lang. Ik was een klein meisje toen ik altijd bij mijn oma logeerde en met Mo in de straat speelde. De jaren daarna kwamen we elkaar met regelmaat tegen in de Albert Heijn in Selwerd. Mo werkte daar achter de kassa en vond haar baan erg leuk. De interactie die ze er had met andere mensen was waar ze het voor deed. Ondertussen voedde ze haar kinderen op.
Het ene vermoeidheidskwaaltje na het andere begonnen langzaam de kop op te steken. Maar wie Mo kent, weet ook dat ze een doorzetter is en niet voor elk wissewasje bij de huisarts zit. Maar erger en erger werd haar gezondheidstoestand totdat ze van haar werkgever toch echt een doktersbezoekje moest brengen.
En wat er toen gebeurde werd een rollercoaster. Haar leven draaide 180 graden en zou nooit meer hetzelfde zijn. Operatie na operatie volgde en Mo ging met haar gezin door een diep dal, kreeg twee stoma's en is voor het leven getekend. En toch verschijnt er altijd een pure glimlach op haar gezicht als ze je tegen komt. In haar scootmobiel scheurt ze je dan voorbij en roept in de snelheid “Moi Meran alles goed” om vervolgens keihard op de rem te staan en een praatje te maken.
Ik heb bewondering voor haar en hoe ze met haar leven om gaat. Haar jongens zijn inmiddels jong volwassen en doen het goed. En ook Mo heeft de balans gevonden om haar leven weer zin te geven - weliswaar met vele aanpassingen.
Fantastisch om mensen in hun puurste vorm vast te leggen. Mo is zo’n puur mens.
Liefs,
Meranda
Reactie plaatsen
Reacties